Intervistoi: Xhelal NEZIRI
Koha e Re: Z. Kim, në Shqipëri ndodhën protestat e përgjakshme të opozitës. Disa i quajtën protesta kundër qeverisë korruptive të Sali Berishës e disa si tentim për puç shtetëror të Edi Ramës, të njëjtë me atë të vitit 1997. Cili është mendimi Juaj?
Kim Mehmeti: Çdo gjë që ndodh në Shqipëri duhet vlerësuar edhe nëpërmjet të vërtetës se dy dekada me radhë, “maunokratët” shqiptarë në Tiranë (dhe jo vetëm atje), duke ëndërruar të njëjtën që tentonte ta realizojë Enveri – pra duke dashur të bëhen “baballarë” të kombit – nuk bënë asgjë më shumë përpos copëtimin e “enverizmit” në më shumë pjesë të quajtura parti. Dhe këtij “enverizmi” të shpërndarë në më shumë “parti të punës”, i nevojitej një “tempull” i ri ku do e çonin popullin të gjunjëzohej. Kështu që, nëse Enveri luftonte të bëhet perëndi e vetme e shqiptarëve duke i joshur ata me tempullin ideologjik, “demokratët” e dy dekadave të fundit, zbuluan “tempullin” më joshëse ku do gjunjëzohej populli i varfëruar shqiptarë – lekun. Dhe bënë çmos që ky tempull të ishte sa më vezullues dhe çdonjëra prej tyre ta kishte në bollëk, për ta ndjellë popullin e partisë së vet. Me çka edhe nuk kishte si mos bëheshin atë që janë sot – njësoj të shkathëta në plaçkitjen e vendit dhe popullit të vet. Kështu ia dolën që librezën partiak ta barazojnë me atë të kursimeve bankare, ia dolën ta bindin popullin se partia, e jo vlerat njerëzore, është ajo që t’i mundëson të gjitha. Kështu pra, nëse Enveri shqiptarëve ua vrau Perëndinë, “maunokratët” e dy dekadave të fundit, shqiptarëve ua vranë Njeriun. Apo e bindën një pjesë të madhe të popullit se njeriu nuk është i përbërë nga vlerat dhe dhuntitë individuale që posedon, por nga pesha që ka në partinë e tij. Dy dekada me radhë, në Shqipëri zhvillohet vetëm një betejë – kush do jetë pronar i lekut dhe kush do ketë të drejtë atë t’ua shpërndajë “besimtarëve” të partisë së vet. Kështu që, shoqëria shqiptare nuk mund t’i shpëtonte “privatizimit” të popullit që e bënë partitë, ajo nuk mund të mos egërsohej, ngaqë çdonjëri donte ta sheh sa më të fortë e sa më të begatë thesarin e “kishës” së vet partiak, duke mos mbajtur llogari se kështu dëmtohej, varfërohej dhe rrënohej tempulli i shenjtë i quajtur mëmëdhe. Andaj, mbase gabojnë ata që thonë se vetëm politika në Shqipëri është grindavece dhe e egër. Në Shqipëri janë egërsuar thuajse të gjitha sferat e shoqërisë. Në Tiranë janë kokëngrënëse edhe disa medie, në Shqipëria janë kufomëngrënës edhe shumë analistë që i shohim çdo natë nëpër disa debate televizive, në mëmëdheun ton, edhe shumë të punësuar nëpër institucionet arsimore, shëndetësore…., religjion dhe perëndi të vetmen kanë lekun. Në Shqipëri është egërsuar edhe arti, sepse shumica e krijuesve shqiptar nuk i përkulen tempullit artistik, por vetëm atij të lekut. Me çka edhe u bënë shërbëtorë partish, me çka me asgjë nuk ndryshojnë nga ata të dikurshmit që i përkuleshin Enverit. Nuk ka dyshim se shumëçka njeriu e bënë shkaku i të mirave materiale. S’ka dyshim se paraja është një ndër faktorët që përcaktojnë sa një njeri vlen në profesionin e vet. Njësoj siç nuk ka dyshim se në shtetet ku politika është biznesi më fitimprurës, partitë politike shndërrohen në “kompani” fitimprurëse me kryepronarët dhe aksionarët që e ndajnë mes vete fitimin. Dhe në ato shtete, vetëm naivët mund të flasin për ligjshmëri, për demokraci, për “opozitë” dhe “pozitë”. Në ato shtete, shumëçka duhet nisur nga e para. Posaçërisht pasi të jetë kaluar periudha e “demokraturës”, gjatë së cilës, politikanët janë bërë kapitalistët më të fortë të vendit dhe politika u shërben vetëm si jorgan për ta mbuluar këtë pasuri të tyre. Andaj, mbase ka ardhur koha kur Shqipëria duhet t’i largojë na skena politike “kapitalisto-politikanët” që i prodhoi gjatë dy dekadave të kaluara dhe ata t’i zëvendësoj me politikanë të mirëfilltë, me të atillë që posedojnë aq vlera materiale e njerëzore, sa mos mund t’i nënshtrohen vetëm “perëndisë” së quajtur lek. Pra t’i zëvendësoj me të atillë, të cilët në mos më shumë, e dinë se aty ku rrënohen të gjitha vlerat njerëzore, edhe pasuria materiale e humb kuptimin e saj, ajo bëhet e kundërta e vetvetes – e vret njeriun, e bënë individin të ketë atë çmim që ia cakton “kisha” partiake, apo njeriun e barazon me çdo mall që shitet e blihet, me çdo mall tjetër harxhues. Shqipërisë i nevojiten politikan që e kanë kuptuar se kapitalizmi është shoqëri harxhuese, por që kujdeset për substancën njeri. Dhe se në kapitalizmin e zhvilluar, më të shtrenjta dhe më të vlefshme janë vlerat individuale.
Koha e Re: Në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës u miratua Rezoluta e Dik Martit, me ç’rast ndryshoi vetëm titulli i saj. Ishte ky një dështim i diplomacisë kosovare dhe shqiptare?
Kim Mehmeti: Nuk duhet harruar se në këtë botë jemi ne, por janë edhe tjerët, se veprojmë ne, por veprojnë edhe tjerët. Gjithashtu nuk duhet harruar se të tjerët – këtu mendojë në diplomacinë serbe dhe miqtë e sajë – dinë ta vlerësojnë çastin kur je i pakujdesshëm apo i dobët dhe atëherë ndërmarrin sulme për t’i arritur qëllimet e tyre. Sot kur Tirana është e ngulfatur nga verbëria politike për pushtet, pa mbajtur llogari për interesat mbarëshqiptare, sot kur Kosova është e ngulfatur nga varfëria e popullit, sot kur shqiptaria në Maqedoni jeton vitet e vasalizmit si ato të kohëve të Perandorisë Osmane, është naive të besosh se qarqet serbe nuk do e përdorin këtë situatë për të arritur të vetmen që do mund t’i çlirojë nga hija e krimeve që u bënë në emër të popullit të tyre: që gjithë të tjerët t’i barazojnë me vetveten. Duke mos pasur mundësi këtë ta dëshmojnë nëpërmjet krimeve të bëra nëpër vendbanimet serbe, ngaqë ato edhe kurrë nuk u bënë, strategët serb zgjodhën një metodë tjetër për të dëshmuar se të gjithë në këtë Ballkan, përfshi edhe shqiptarët, janë kriminel: zhvlerësimi dhe njollosjen e më të shenjtës që kanë shqiptarët – UÇK-në. Dhe, ngaqë nuk kishin argument për krime konkrete lufte të bëra nga UÇK-ja, ata duhej të shpiknin “krim” nga i cili do rrëqethej e tërë bota: atë për tregti me organe njerëzore. Pra, pasi më parë provuan gjithçka, duke filluar nga lidhshmëria e UÇK-së me qarqe mafioze e terroriste me prefiks religjioz, u mbeti edhe letra e fundit, por më e çnjerzishmja – kjo e Dik Martit. E tillë siç ka qenë gjithmonë diplomacia shqiptare – inferiore dhe pa integritet shkaku i situatës së brendshme politike – ajo edhe nuk mund të bënte më shumë seç bëri.
Koha e Re: Zgjedhjet përfunduan me shumë incidente por Thaçi si duket nuk mund ta formojë qeverinë lehtë. Cili është vlerësimi juaj, çfarë qeveri do të ketë Kosova pas gjithë kësaj që ndodhi?
Kim Mehmeti: Si do që të jetë, zgjedhjet në Kosovë, ishin nga më të mirat se cilat do të mbajtura nëpër “shqipëritë” tona. Pa tronditje të mëdha, atje u bënë korrigjimet e duhura dhe sot Kosova mund të shkojë drejt rrumbullakimit të institucioneve më të larta shtetërore. Mendoj se qeveria e ardhshme e Kosovës do jetë një qeveri e brishtë, se qeveria e ardhshme e PDK-së do përbëhet nga më shumë parti. Kjo mund të jetë “handikap” për PDK-së, por e shëndetshme për Kosovën. E shëndetshme ngaqë në shtetet në me demokraci të brishtë dhe në tranzicion si Kosova, se në shoqëritë ku ka “demokraturë” e jo demokraci, qeveritë e përbëra vetëm nga një parti e fortë, detyrimisht e ngufasin demokracinë, i partizojnë institucionet e shtetit. Gjë që më së miri u dëshmua në Maqedoni. Dhe kjo ndodh ngaqë në këto shtete, gara për politike ndërpartiake, kuptohet si luftë deri në shfarosje mes armiqsh. Varshmëria më e madhe e ndërsjellë mes partive në koalicionet qeverisëse, ato i bënë të jenë më tolerante, i mëson ta kuptojnë se pushteti është në shërbim të shtetit, e jo shteti pronë e pushtetit. Andaj mendoj se pas këtyre zgjedhjeve, Kosova do ketë qeverinë më të mirë që e ka pasur deri më tani, do ketë një qeveri e cila duke qenë lehtë e rrëzueshme, do mbajë më shumë llogari se si do veprojë. Kuptohet, vetëm nëse nuk ndodh e papritura: që partitë e vogla të bëhen tregtarë të mëdhenj dhe pjesëmarrjen në qeveri ta shohin si mundësi për përfitime personale të elitave partiake.
Koha e Re: Vërehet një lëkundje e qeverive të rajonit për shkak të aferave korruptive, por një gjë e këtillë nuk ndodh në Maqedoni. Edhe këtu kemi skandale korruptive, sulme brutale ndaj medieve dhe fjalës së lirë, siç ishte rasti i Televizionit A1 dhe gazetave “Koha e Re”, “Vreme” dhe “Shpic”, por pozicioni i pushtetit mbetet i palëkundur?
Kim Mehmeti: Në Maqedoni çdo gjë është në disharmoni me rrjedhat normale dhe ngjanë në piramidë të vënë mbrapshtë. Nëse ka diçka që funksionon në këtë shtet, ai është korrupsioni. Dhe duke e ditur këtë, duke qenë pjesë e korrupsionit dhe krimit të organizuar, qarqet qeveritare sillen si vjedhësi që bërtet: kapeni hajdutin! Andaj nëse e vëreni, në një Maqedoni ku tërë biznesin dhe pasurinë shoqërore e kanë në duar dhe e kontrollojnë maqedonasit etnik, ata që arrestohen për krim dhe larje parsh, janë jomaqedonasit. Andaj e them se mbase Velija Ramkovski kurrë nuk do përfundonte në burg, po të mos ishte mysliman, sikur në vend se Velija, emrin ta kishte, për shembull Lubisav, e mbiemrin Ivanov. Andaj edhe televizioni A1 dhe gazetat që ju përmendni, nuk do të kishte bir mamaje që do mund t’i prekte, po qe se pronar i tyre do ishte ndonjë Lubisav, e jo një “torbesh” si Velija, e të cilin njësoj nuk e duron edhe Grujoja edhe Alia. Dhe Velia Ramkovski ishte ekzemplarë më i përshtatshëm që ta “vrasësh” në gjahun kundër krimit të organizuar, e askush të mos bëjë së tepërmi zhurmë. Pra, ta flijosh atë që nuk i dhimbset askujt. Andaj rasti i Velija Ramkovskit shpalosë një të vërtetë të dhembshme që ka të bëjë me qytetarët e Maqedonisë, e ku përkatësia etnike me shumëçka ta përcakton fatin jetësor, përfshi edhe atë se nga kush do fillojë lufta kundër veprimeve të kundërligjshme. Kështu që në Maqedoni edhe shkalla e krimit të bërë, nuk varet gjithaq nga vepra e kundërligjshme që ke bërë, por nga përkatësia jote etnike. Pra, krimin që bënë një maqedonas etnik matet me tjetër “ligj” nga ai që vlen për jomaqedonasit. Kështu që Velija Ramkovski dhe televizioni i tij, bie ne grupin e atyre që mund t’i flijosh sa herë që të duash sa për të treguar rrejshëm se lufton korrupsionin e krimin, e në të vërtet ta bësh të kundërtën – atë ta mbulosh. Më vjen keq pse pjesë e kësaj loje të Gruevskit u bënë edhe ortakët e tij qeverisës të BDI-së. Ku ta dish, mbase edhe atyre u pëlqen logjika e vjedhësit që bërtet: kapeni hajdutin!
Koha e Re: Kohe më parë kërkuat falje që keni përkrahur BDI-në si parti politike. Pse?
K. Mehmeti: Ju falënderoj që ma shtruat këtë pyetje. Që në fillim do them se i falem Zotit që deri më tani, me të gjitha që kamë bërë e thënë publikisht, nuk kam dëmtuar askënd përpos vetvetes dhe që nuk kam ardhur në situatë që për çka do qoftë të thënë publikisht, të ndjejë peshën e mëkatit të bërë ndaj të tjerëve dhe nevojën e kërkimit falje nga të tjerët. Vetëm familjarët e mi kanë paguar çmim për qëndrimet e mia politike dhe ata janë të vetmit të cilëve për çdo ditë, sa herë që zgjohem e bie në gjumë, ashtu në heshtje, u kërkoj falje. Ajo që u kuptua si kërkim faljeje nga unë për përkrahjen që ia kam dhënë BDI-së, kishte të bëjë me shpjegimin tim se edhe ne që publikisht shprehim mendimin tonë, jemi njerëz, kemi besimet e simpatitë tona, se kam përkrahur BDI-në duke besuar se ajo nuk do i bëjë gabimet e mëparshme. Këtë e thash në kontekst të ngjarjeve të Radushës. Dhe pastaj shtova se unë jam i gatshëm për gabimet e mia të kërkojë falje dhe shtova se çdo gjë që kam bërë e thënë, ka qenë e sinqertë dhe nuk është bërë për ta manipuluar popullin. Tani do jem edhe më i qartë, ngaqë shkrimi – për dallim nga të folurit spontan në debat – këtë ta lejon më së miri. Nuk mendoj se kam gabuar pse para shumë vitesh kamë thënë se PDSH-ja është e keqja e shqiptarëve të Maqedonisë, nuk ndjehem i gabuar pse dy vite me radhë, bëra atë që mundesha që të mbroj parimi se populli im, nëpërmjet votës së vet, vendosë se cila parti e tij ka legjitimitet ta përfaqësojë. Fare nuk ndjehem mëkatarë pse besoja se ata që ishin prijës të krenarisë sonë – të UÇK-së, nuk do lejojnë kurrë të bëhen atë që u bën ë sot – vasal të një Gruevski. Besoja se Ali Ahmeti e ka kuptuar se legjitimiteti i marrë nga populli, nuk të lejon të bëhesh shok me cilindo, se sikur të ishte kështu, atëherë edhe i ndjeri Rugova, do mund të bëhej bashkëqeverisës me Millosheviqin. Aspak nuk ndjehem mëkatar pse i thoja popullit tim se atyre që ua dhatë fëmijët për të luftuar, duhet t’ua jepni votën që të vazhdojnë luftën politike. Dhe duke u ndier si njeri që ka bërë atë që ka besuar, nuk ndihem mëkatar, por vetëm i tradhtuar nga ajo që kam besuar. Nuk ndihem i tradhtuar nga askush, por ndihem viktimë i një vetie që kam: t’u besoj njerëzve nëpërmjet asaj që thonë, duke mos pasur mundësi të zbuloj çka fshehin në kokë. Të jem edhe më i qartë: i kamë përkrahur të gjitha subjektet politike që kanë ardhur në kohë kur shqiptarët kanë humbur besimin tek ato ekzistueset. Kam përkrahur PDSH-në kur erdhi si shpresë se do na shpëtonte nga një PPD anemike dhe inferiore, andaj s’kisha si mos e përkrahë edhe një BDI të dal nga lufta, e ardhur si shpresë se do na “çlironte” nga vasalizmi edhe nga “vojvodët” e PDSH-së. Nga ta dija unë se të ardhurit nga Zvicra nuk ia kanë dalë të çlirohen nga mentaliteti i tyre vasal!? Si ta paragjykoja se ata që na e kthyen krenarin në vitin 2001, aq do i verbërojë të qënurit në pushtet, sa do lejojnë të gjithëve të na përbuzë një Gruevski. Nga ta dija se Ali Ahmeti nuk do dinte ta përdorë forcën që ia dha populli pas zgjedhjeve parlamentare të vitit 2008, e të cilën forcë nuk besoj se në të ardhmen do e ketë ndonjë parti shqiptare. Andaj, nuk ndjej nevojë të kërkojë falje për asgjë, ngaqë asgjë nuk kam bërë për t’i manipuluar ata që më besojnë.
(vazhdon nga numri i kaluar)
Koha e Re: Në shumë tekste të mëparshme e keni quajtur Ali Ahmetin misionar, patriot, lider të vërtetë të shqiptarëve, mik shtëpie…por kohëve të fundit jeni kritikues i ashpër i tij. Çfarë ndikoi ta prishni miqësinë?
Kim Mehmeti: Jetoj sipas parimit se burri mund t’i ndërroj “mikeshat”, por jo edhe shokët. Jetojë sipas parimit se atij që njëherë i thua mik, i tillë mbetet për një jetë. Nuk kam asnjë problem, asnjë kundërshti me Ali Ahmtin mik, me Abazin luftëtar të cilit do i përkulem një jetë për veprat atdhetare që ka bërë, por kam shumë mospajtime me Ali Ahmetin politikan. Këto mospajtime nuk më kanë bërë atë ta ndjej më pak Abaz se në vitin 2001, as më pakë atdhetar seç e kam konsideruar gjithmonë. Por, kjo mua nuk më verbëron aq sa mos e shoh se ai është një politikan që nuk ka shkuar shumë larg nga politikbërja në treshe dhe në bodrume të errëta. Unë kam tre fëmijë, që i dua më shumë se vetveten, por kjo nuk më verbëron aq sa mos e shoh se Semi, për shembull, kurrë s’mund të bëhet balerinë, se Jeta ime, aq e dhënë pas familjes, kurrë nuk do bëhet shkencëtare, se Emadi im, që aq shumë lexon, sigurisht nuk do përfundojë si rrugaç. Andaj, qëndroj pas gjithave që i kam thënë për cilindo, por jo me pretendim se ia kam qëlluar. Miqësia që mbështet vetëm në pozitën që ka njeriu, nuk është miqësi, po ka emër tjetër. Nga Ali Ahmeti si mik unë kam kërkuar dhe kam marrë shumëçka, sa herë që kam pas nevojë. Por nga Ali Ahmeti politikan, pres e kërkojë krejt diçka tjetër nga ato që i ofron miqësia. E pranoj publikisht, ai kurrë nuk më është paraqitur lidhur me ndonjë shkrim timin. Çdo gjë që kam shkruar ka të bëjë me qëndrimet t mia. Dhe të jem i sinqertë deri në fund: nuk kam prish miqësi deri më tani me askënd, por edhe askujt nuk i jam imponuar si i tillë. Kur flasim për këtë relacion, le ta them hapur: nga gjithë politikanët që kam njohur deri më tani, e me të cilët kam pasur edhe relacione miqësore, sipas vlerësimit tim, vetëm Abdurrahman Haliti ka ditur të ndajë miqësinë nga ajo se ai është politikan, e unë jam ky që jam, se secili nga ne duhet të merret me punën që ka zgjedh, pa e lutur për këtë populli.
Koha e Re: Ju e kritikoni Ahmetin, por rezultatet e fundit tregojnë se rejtingu i tij vazhdon të rritet. Mos jeni paksa tendencioz në vlerësimin e politikës së BDI-së?
Kim Mehmeti: Populli ka të drejtë të gabojë, por unë këtë të drejtë nuk e kam. Nuk jam populli, nuk shkruaj kolumna duke u konsultuar me popullin, nuk shkruaj as ngaqë për këtë më ka autorizuar populli. Unë shpalosi vlerësimet e mia, them atë që mendojë se duhet thënë. Nëse do u përmbahesha popullariteteve të partive, nuk do duhej të shkruaja atë që kam shkruar për PDSH-në qysh që nga viti 2000, prej kur kam filluar të shprehë mendimin tim se kjo parti është si një kompani private në duar e maunokratëve dhe si e tillë e dëmshme për shqiptarët. Nuk kamë asgjë kundër asaj që populli t’i besojë cilit do udhëheqësi partiak, por ndiej obligim njerëzor të them atë që mendoj, me vetëdije të plotë se fjala publike të madhëron, por edhe të turpëron. E kam shumë frikë fjalën publike, por kjo nuk më çon që mendimet e mia t’i barazoj me vullnetin politik të popullit. Vullnetin politikë të popullit tim e respektoj, por jo çdoherë ai përputhet me besimin tim. Dhe këtu dallojmë unë dhe cili do politikan: ata janë aty ku janë hir votës që ua ka dhënë populli dhe duhet atij vullneti t’i nënshtrohen, unë jam këtu ku jam hir veprave të mia letrare dhe publicistike, andaj duhet t’u nënshtrohem vetëm bindjeve të mia artistike dhe publicistike.
Koha e Re: Ju keni dalë me qëndrimin se asnjë parti shqiptare nuk duhet të lidhë koalicion me VMRO-DPMNE-në për shkak se është anti-shqiptare. Është më e mirë LSDM-ja?
Kim Mehmeti: E kam përcjellë rritën e të gjitha partive politike në Maqedoni. Asnjë parti maqedonase nuk ka shprehë shovinizëm aq të hapur antishqiptarë, si VMRO-DPMNE-ja në mitingjet e së cilës nuk mungonin as parulla “Dhoma gazi për shqiptarët”. Kur janë në pyetje shqiptarët, LSDM-ja dhe VMRO-DPMNE-ja thuajse me asgjë nuk dallojnë mes veti. Ato dallojnë në diçka tjetër: në ndjesinë për shtetbërje. Aq sa i njoh – pretendoj se e njohë mirë mendësinë politike të partive maqedonase – abdallenjëve në krye të VMRO-DPMNE-së u mungon sensi i shtetëbërjes, e këta të LSDM-së e dinë kufirin që ndan interesin etnik nga ai shtetëror. E kam thënë shpesh në shkrimet e mia: sa u përket shqiptarëve, Gruevski e Crvenkovski dallojnë mes veto aq sa edhe “oski” në mbiemrin e tyre. Por, ajo që i bënë të ndryshëm është pjekuria shtetëformuese e LSDM-së dhe “jeshillëku” i Gruevskit, i mbështetur në bindjen se shqiptarët janë fatkeqësia më e madhe e këtij shteti. Por, nga 2001 e këtej, ne fare nuk duhej të merreshim me atë se cila parti maqedonase është më proshqiptare, por si ta përdorim potencën tonë që edhe Crvenkovski edhe Gruevski ta kuptonin se nuk mund të ketë as qeveri as Maqedoni, nëse ato nuk e respektojnë këtë forcë. Nga 2001 e këtej, ne jemi peng i paaftësisë së partive tona, të cilat duke qenë të paafta, çdo gjë shqiptare e barazuan me përqindjen e marrë nga tenderët e varfër që ua jep Gruevski. Kam besuar dhe ende besoj se asnjë parti shqiptare, sado deputet të ketë, nuk ka legjitimitet të bëjë koalicion me një parti antishqiptare si VMRO-DPMNE-ja. Këtë mund ta bëjë vetëm pasi kjo parti të kërkojë falje publike për ofendimet dhe përbuzjeve që ua ka bërë shqiptarëve. Shkurt e shqip, edhe mjalti i dhënë nga ata që kanë kërkuar “Dhoma gazi” për popullin tim, më është i barabartë me helmin. Ngaqë e di se në të njëjtin kavanoz ata e ruajnë helmin për popullin tim, e të cilin, po t’u jepej rasti do e përdornin.
Koha e Re: Jeni njeri i Branko Cërvenkovskit?
Kim Mehmeti: Më afër të vërtetës është thënia se BDI-ja është bërë degë e VMRO-DPMNE-së se sa unë të jem njeri i Brankos. E di se kush e përhapë këtë thënie: disa BDI-stë të cilët mendojnë se cilido që është kundër Gruevskit, është edhe shërbëtor i Crvenkovskit. Unë atyre nuk u hidhërohem, ngaqë po të njëjtit, kur deri dje u thosha se Crvenkovski nuk duhet besuar gjithaq ngaqë është “mangup i rrezikshëm politikë”, ata më thoshin se “është burrë që e mbanë fjalën”. Kur të njëjtëve, sot u them: Keni kujdes se më shpjet derrin mund ta bësh qengj, se sa Gruevskin ta çlirosh nga antishqiptaria, ata më thonë: E ke gabim, është njeri i mirë e i fjalës! Tani unë nuk e kuptoj, kush këtu gabon: unë që nuk i kam besuar kurrë as Brankos as Gruevskit, e që i besoj vetvetes dhe popullit tim, apo këta që herë i besojnë Brankos, e herë Gruevskit, duke dyshuar në ne që u themi se e kanë gabim, se aty ku janë i ka sjellë vota e populli e jo mandatari, andaj duhet të jenë shërbëtorë të votuesit e jo të qeverisë. Vallë mendoni se do më vinte turp ta pranoja publikisht se i mbështes qëndrimet politike të Crvenkovskit? Vallë ka mbetur diçka e turpshme që mund ta bëjë një shqiptar i Maqedonisë pas të gjitha shëtitjeve të partive tona politike nga prehri i Crvenkovskit në atë të Gruevskit? Në Maqedoni turpi aq është relativizuar, sa ata që janë pjesë e qeverisë së Llatasit, të akuzojnë se je njeri i Crvenkovskit. E di pse e bëjnë këtë: që më lehtë ta përballin turpin që bëjnë. Është shumë njerëzore, për shembull, që mëkatari të gjithë rreth vetes t’i matë me peshoren e mëkatit të vet, të besojë se të gjithë të tjerët do vepronin njësoj si ai. Dhe ata është pamundur t’i bindësh se ka edhe njerëz të përbërë nga nj materie tjetër, se ka të atillë që pa trishtim e shikojnë fytyrën e tyre në pasqyrë. Përndryshe, unë kontaktoj me të gjithë liderët partiak që duan të kontaktojnë me mua. S’kam as pse fshihem nga ta, as pse t’i injoroj, përderisa kanë legjitimitetin që kanë. Jam takuar deri sa ishte president i shtetit edhe me Crvenkovskin.
Koha e Re: Në muajt e fundit shpërtheu afera e dosjeve ku krerët më të lartë të UÇK-së u akuzuan se kanë qenë bashkëpunëtorë të shërbimeve sekrete serbe. Kjo shkaktoi akuza të rënda mes partive shqiptare. U besoni dosjeve?
Kim Mehmeti: Nuk u besoj gjërave që nuk janë të mbështetura në fakte. E kamë përsëritur shumë herë – Beogradi është qendra e cila, cilindo nga ne, mund ta shpallë spiunë, apo hero. Përderisa është kështu, nuk merrem me të kaluarën e askujt, por çdonjërin e peshoj nëpërmjet veprave që ka l&
