Engjëllushja ime, i thoja, trupin ma brejnë varrë të egra. Pastaj ngrija këmishën që ta shehte njollën e zezë, e cila dita-ditës zgjerohej mbi kraharor. Në vend që t’i zgjatte duart dhe të ledhatonte varrët nga të cilat pikonte gjak i nxirë, ajo ma stërpikte lëkurën me pështymë dallëndysheje. Me kraharor të zbuluar gjunjëzohej pranë kokës sime. Lëshonte flokët e gjata bionde dhe ma mbulonte fytyrën. Si trimëreshë të cilën asgjë nuk mund ta trembte, triumfalisht e pranonte se ato varrë ishin pasojë e kafshimeve të saja dhe se ka vendosur të më harxhojë të tërin. Varrët, dhembjen dhe nxehtësinë e diellit shkretinorë do t’i përballoja më lehtë sikur të më çlironte nga ajo qeli ku më mbante mbyllur duke u frikuar se do ta braktisja dhe do të shkoja me ndonjë tjetër. Engjëllushja ime, e bindja duke shtrirë duart drejt saj, mos ndërto burgje që në të të më mbyllësh, më çliro nga këto pranga dhe të përbetohem se gjithmonë do të jem i yti. Syri pët nuk i bënte, e as mëshirën për të afërt e quante. Dëshironte të më shihte në kthetrat e përmallimit, kënaqësi të veçantë i jepte bindja se më posedonte. Si fëmijë i vogël gëzohej kur e ledhatoja. Aq më shumë kur i përbetohesha se jam i gatshëm t’ia jap shpirtin tim, pronën e vetme që posedoja që të bënte me të çka të donte. Kurrë nuk më zuri besë, por vazhdoi të më mbyllë në burgjet e veta ku i përlotur prisja mugëtirën e mëngjesit. Ditë me radhë më linte vetëm të përpëlitem në qelinë e ngushtë. Nuk e dija se ku shkonte, zërin nuk ia dëgjoja ditë të tëra dhe as hijen e saj s’e kisha pranë që të ma shuante mallin. Kthehej e paparalajmëruar, si fajdexhi, i cili e dinte se thesarin në vend të sigurt e kishte investuar dhe kur të dojë mund të vinte ta merrte fajdenë. Dhe ashtu ndodhte; më përvëlonte malli që sa më shpejt të kthehet, deri në thellësitë më të mëdha të dhembjes i gëzohesha siluetës së saj kur paraqitej në largësi të shkretëtirës. E shikoja si ecte nxitueshëm drejt meje, si afrohej shtatlartë dhe e bukur, si dielli të cilin nuk e di kur është më madhështor – kur lindë apo kur perëndon. “Erdha!” – thoshte krenare. Nxirrte çelësat, hapte derën e qelisë ku më mbante mbyllur dhe më lejonte ta përqafoja derisa të ngihesha. Në të vërtetë mundohesha të ngihem me bukurinë e saj, por gjithmonë mbetesha i pangopur. Edhe ajo bënte të njëjtën gjë: kafshonte kraharorin tim, gëlltiste copë të tëra mishi dhe qeshej ngadhënjyeshëm. Klithja, mirëpo jo nga dhembja, por nga kënaqësia që ndjeja. “Të dhemb?” – më pyeste, por unë asgjë nuk i thoja. Nuk doja atë kënaqësi ta lëndoja me zbrazëtirën e fjalëve. Engjëllushja ime, i pëshpëritja, pse më mban të robëruar, pse nuk më lejon t’i shëroj varrët, të kërkoj ilaç që trupi të mos më kalbet dhe shpirtin të mos ma brejnë therrat e përmallimit. Heshtte. Më shikonte e menduar, ngulte sytë në varrët që ma mbulonin trupin dhe, në çastin kur prisja që mëshirën ta pranojë për motër të veten, i zgurdullonte sytë, lëshonte një “jo” trishtuese dhe e shtrirë mbi mua më ngulfaste me puthje. “Akuzën dhe dënimin, vet i nënshkrove në çastin kur kuptova se nuk je mësuar vetëm njërës t’i takosh dhe se vetëm i imi nuk pranon të jesh!” – triumfalisht ma kumtonte dënimin e njohur. Që të më posedonte më lehtë, m’i lidhte duart pas shpine. Pastaj më kthente në qelinë e errët dhe sërish largohej në drejtim të panjohur. Do të vdes, do të harxhohem dhe nuk do të mbetet asgjë imja që ta puthësh dhe ta ledhatosh, thirrja pas saj derisa zhdukej në largësi të shkretëtirës. Komplot, po duhej trilluar ndonjë komplot sekret që t’i dëshmoja se e doja deri në skëterrën e dhembjes. Por kurrsesi nuk duhej t’i lejoj që varrët edhe mëtutje në vend që me ilaç shërues të m’i gërvishtte me thonjtë e mprehtë. Asaj dite kur para se të më braktisë desh më ngulfati me gjinjtë e mprehtë, pruna vendimin e prerë që t’i hakmerrem. “Ja, kafshomë sa të duash! Ngihu me mish të ngrohtë gruaje që të të kalojë ajo uri e përhershme!” – më thoshte me plot krenari dhe më vërsulej që të ma copëtonte trupin. Unë mbeta sërish i pangirë. Pronë të vetmen kisha mallëngjimin dhe helmin, sepse kurrë nuk më lejoi ta ledhatoja pa u ngutur. As flokët nuk i largoi nga fytyra që t’ia shoh faqen e djathtë. Pa fije mëshire ma thithi tërë ngrohtësinë e trupit, nga poret e lëkurës gëlltiti atë pak ëmbëlsi që kishte ngelur në qenien time duke lënë të paharxhuar vetëm shijen e ithtë. Ditën kur pamëshirshëm m’i gërvishti varrët me thonjtë e mprehtë dhe m’i copëtoi buzët me kafshimet shtazarake, vendosa që komplotin e parapërgatitur ta realizoj deri në fund dhe ta dënoj për të gjitha të bamat që më shkaktonin dhembje; i ndërtova shtrat në ëndrrat, me dëshirë që përgjithmonë ta përzë nga përditshmëria ime. Por, ajo ishte e shkathët, thuajse vëlla kishte djallin – qëllimin tim e lexoi: më braktisi dhe disa ditë nuk erdhi të hapte derën që të shuaja etjen dhe t’ia ledhatoja lëkurën e bardhë. Pareshtur mbi qeli fluturonin shqiponjat. Prisnin që të jepja shpirt dhe të shndërrohem në stërvinën e tyre. Nuk doja të dorëzohem, prandaj ditë me radhë bërtisja pas kalimtarëve që me varganët kalonin nëpër shkretëtirë. Por era nuk më bëhej aleate dhe thirrjen time e çonte në drejtim të kundërt. I lutja të më nxirnin nga ajo qeli e ngushtë që të mundem mugëtirat e bardha t’i pres i lirë. Edhe që ta mallkoja Fatushen pse më linte vetëm mu atëherë kur më shumë e dëshiroja si edhe për të gjitha të këqijat tjera që më bëri. Më në fund, m’u afrua një bamirës i panjohur, më shikoi me keqardhje, u gërdit kur mi pa varrët në trup, pështyu para këmbëve të veta dhe hapi derën e qelisë së ngushtë. “Sa ziliqare që qenka! Trupin ta paska copëtuar!” – tha i panjohuri dhe pasi më nxori nga qelia vazhdoi rrugën e vet. Vendosa që t’ia mohoj mikpritjen në qenien time ngurrimit dhe të mos lejoj në asnjë çast të ndryshoj vendimin: u nisa drejt Mekës që të kërkoj ilaç për varrët dhe ta shuaj etjen me ujë nga burimi Zemzem. Shalova devenë, shqiponjave të dëshpëruara një përshëndetje u dërgova sa t’ua bëja me dije se stërvinë e tyre kurrë nuk do të bëhem edhe pse që moti ajo trupin ma kishte harxhuar dhe kishte thithur tërë lëngun prej tij.
Më kapluan mendime të errëta posa lash Damaskun larg pas shpine. Për një çast mbi shkretëtirë ra një hije e rëndë dhe diçka papritur filloi t’i pengojë rrezet e diellit ta ledhatojnë rërën e nxehtë. Nuk ishte mjegull, as pluhur i rëndë i bartur nga era, por mbi shkretëtirë fluturonin tufa shkabash të radhitura në tri shtresa, thuajse me të vetmin qëllim që hija të jetë sa më e rëndë. Kush e di, vallë nga lodhja apo e frikuar nga ajo hije që pllakosi shkretëtirën, deveja ulëriti dhembshëm. M’u nguros trupi, m’u nda mishi nga eshtrat. Dëshiroja të bërtisja, por çfarë dobie kisha ta ushqeja zbrazëtirën dhe heshtjen shkretinore me britma të kota. Në largësi u dëgjua një qeshje e zëshme, e cila në vetëdijen time shtresëzohej si thërrime shprese. “Ej, kushdo që të jesh, të mallkoj të më thuash çka është duke ndodhur dhe si t’i shpëtoj kësaj hijeje trishtuese!” Nga krakëllima e sorrave thirrjet e mia shndërroheshin në ulërima që i ngjanin dënesjes. Posa filloi të më lëshonte trupi, thuajse mbiu nga pluhuri, më doli përpara një vashë e re me trup të zbuluar, pa asnjë arnë mbi të. Si ndonjë kalorëse e rreshkur dhe e rritur mbi deve, kërceu dhe u ul në prehrin tim. Nga krakëllima e sorrave që në tri shtresa fluturonin mbi shkretëtirë, nuk mundesha të dëgjoja se ç’më thoshte. Por ngrohtësinë e trupit të saj e ndieja dhe porositë që ai m’i dërgonte kujdesshëm i regjistroja në vetëdije. Të gjithë damarët m’i mbushi me gjak dhe ma riktheu forcën trupore. “Më thuaj cila je? Vallë mos je udhërrëfyese që i shpëton ata që humbin në shkretëtirë duke ua treguar kahjen që të vazhdojnë vetëgënjimin?” – e pyeta duke e përkëdhelur kujdesshëm nga frika që të mos më braktiste ashtu papritur siç erdhi. Nuk dyshoja fare se ajo nuk më dëgjon, se zëri im nuk kishte asnjë domethënie për të. Ujkonjë, edhe kjo është ndonjë ujkonjë e uritur që dëshiron të ngihet me trupin tim, thoja në vetvete. Isha nën sundimin e mëshirës së saj. Shpëtimtare të vetmen e kisha. Në kohën e duhur më erdhi që udhëtimin ta bëjmë bashkë dhe të më shpëtojë nga ajo hije e rëndë. U kthye nga unë. Më kot e bindja se është shenjë e keqe, devenë ta shalosh mbrapshtë. Ma mbylli gojën me puthje dhe me nektar që ma shëronte shpirtin si ilaç perëndish. Pastaj u çua dhe qëndroi mbi deve në këmbë. Flokët e saja të shkapërderdhura dhe të bartura nga era i ngjanin flamurit. Trupi shtatselvi, që i lëkundej, dukej posi shtizë. E mbaja që të mos rrëzohej. Duart e mia shtrëngonin trupin e saj që të mos lakohet nga era. Papritur u bëra flamurtar, i cili me plot krenari shalonte devenë e vet nëpër shkretëtirë. Posa krakëllimën e sorrave gëlltiti thellësia e largët e shkretëtirës dhe hijen e tyre mbi shkretëtirë e fshiu dielli, vasha kërceu nga deveja. Desha t’i them të mos më braktisë, por ajo mori një grusht rërë dhe ma hodhi mbi fytyrë. M’u terrua shikimi. Nuk pash se ku shkoi, as cila ishte. Pak çaste më vonë u tret edhe qeshja e saj e zëshme. Nuk kisha ujë që të pastroj sytë në të cilët lotët e shndërronin rërën në baltë gërvishtëse. Imzot, më kaploi frika se do të më thahen sytë, se nuk do të kem mundësi më të ndiejë kënaqësinë e lotderdhjes. Së shpejti hetova se edhe damarët më kishin ngelur pa gjak dhe trupi më ishte rraskapitur. Ajo nëpër tërë trupin më kishte kafshuar, kishte thithur edhe atë pak lëng që kishte lënë Fatushja. Ashtu i verbër vazhdova udhëtimin. Lutja devenë të më çonte drejt Mekës. Por tani i pikëlluar dhe i penduar pse braktisa qelinë ku Fatushja më mbante mbyllur që të më mbrojë nga ujkonjat shkretinore që mezi pritnin të më kafshonin. Ndoshta edhe do të humbja dhe do të më brenin stërvinarët shkretinorë, sikur të mos më takonin disa fëmijë. “Ja edhe një i verbër që është bërë rob i grimasave të shpresave të kota!” – bërtiti njëri nga ato dhe ndali devenë. “Je nisur për në Mekë? Kërkon që t’i ikësh peshës së jetës duke kërkuar sqarime?” – më pyeti thuajse nuk vërente që kisha hallin e rërës në sy. “Më ndihmoni të arrij deri te burimi Zemzem që t’i laj sytë dhe të më kthehet shikimi!” Ndodhën fëmijë të mbarë, kapën devenë për kapistre dhe u nisën drejt Mekës. Do të vdisja nga pikëllimi që më kaploi dhe malli për Fatushen, sikur fëmijët të mos më lajmëronin se në largësi kanë filluar të duken kodrinat që rrethonin Mekën. Fuqinë trupore ma kthente gurgullima e imagjinuar e burimit Zemzem. Më në fund arritëm në cakun e ëndërruar. Fëmijët më ndihmuan të zbres nga deveja dhe u gjunjëzova pranë burimit me ujë të shenjtë. Lava sytë dhe qesha zëshëm nga gëzimi kur sërish pash rrezet e diellit. U çova në këmbë dhe ashtu i rraskapitur u nisa nëpër rrugicat e Mekës. I lutja kalimtarët të ma tregonin rrugën për në Arafat. Kur arrita atje, fërkova fytyrën me zallin e shenjtë, që të më kthjellohej shikimi dhe të më mbylleshin plasaritjet e lëkurës. Atje takova Fatushen. Të shenjtërve u afronte ujë që të marrin avdes. Mbante në duar një fanar që ata pa pengesa të falen. Deri në bel ishte cullak. Posa desha ta thërritja, më kaploi një shtangie: Fatushja nuk i kishte gjinjtë e bukura, të cilët me net të tëra ia ledhatoja. Në vend të tyre kraharorin ia mbulonte një re e zezë. Nga thellësia e resë më shikonte fytyra ime. Fatushe, pëshpërita me zë të ulët që të mos i shqetësoj shenjtorët të cilët faleshin. Më shikoi dhembshëm. Engjëllushja ime, pse u bëhesh shërbëtore atyre që shërbim duhet të të ofrojnë. Ajo buzëqeshi. Shikoi drejt perëndimit ku, me puthje, dielli ndahej nga shkretëtira. Pastaj filloi të këndojë. I këndonte ninulla natës, njësoj si dikur moti kur mua më mbulonte me trupin e vet. Unë fillova të qaj. Bebëzat e syve m’u mbytën në thellësinë e lotëve. “Pse braktise qelinë ku të ruaja mbyllur dhe dashuria ime të mbronte nga të gjitha të këqijat?” – më pyeti Fatushja heshturazi duke u kujdesur të mos u pengonte të shenjtëve që faleshin. Por unë nuk e dija pse më lodhte robëria e dashurisë së saj. Dhe ajo mosdijeni qëndronte krenare në qenien time dhe më nxiste ta braktisja atë vend. U largova i vetëdijshëm se Fatushja kishte mësuar mjeshtërinë si të posedojë vetveten duke robëruar të tjerët.
Back