Nëse dehja nga alkooli të çon t’i barazosh mendimet me atë që thua, pra nëse dehja e barazon guximin e gojës me atë të trurit dhe, frikacakun e dehur e çon të thotë atë që nuk guxon ta shpalos kur është esëll, edhe dehja nga politika e bënë njeriun më llafazan. Por, për dallim prej dehjes nga alkoolit, dehja politike nuk e barazon të menduarit me atë që thua, por e bënë të kundërtën: nxitë diarre fjalësh boshe dhe shkakton kaps mendimesh. Andaj edhe ndodh që frikacaku i dehur nga alkooli t’i thotë të vërtetat e heshtura, me çka shihet se ka arritur ta kontrolloj gojën por jo edhe trurin, e që është më e shëndetshme se dehja politike, e cila ta robëron trurin, e i jep liri të plotë gojës.
Shikuar nga ky këndvështrim, shumë nga politikanët e sotëm të shqiptarëve të Maqedonisë, duken si të dehur kronikë nga politika, e të cilëve, le që dehje ua ka prangosur trurin, por ajo i ka lënë edhe të pa gojë. Andaj, përderisa të gjithë thonë se qeveria e Gruevskit është duke e mbushur arkën e shtetit me gjobat e larta që paguajnë biznesmenët e pambrojtur nga partia e tij dhe qytetarët që nuk e kanë dajën polic, pushtetarët e BDI-së, o heshtin si peshk, o rrëfejnë për të mirat që na presin pas anëtarësimit të Maqedonisë në NATO dhe BE. Pra, përderisa të gjithë thonë se, as në perëndim, as në lindje, nuk ka shtet që të gjobit sa trefishi i pagës mesatare mujore vetëm pse nuk ke respektuar ngjyrat e semaforit, pra përderisa të gjithë thonë se nuk ka shtet në botë që i çon qytetarët të marrin kredi bankare për t’i paguar gjobat e larta me të cilat financohen përmendoret dhe kishat e Gruevskit, pushtetarët e BDI-së heshtin, thuajse janë të zënë me hartimin e kushtetutës së re të BE-së dhe me përpunimin e strategjisë së ardhme mbrojtëse të NATO-së.
Pra, përderisa mediat alarmojnë se vozitësit kosovarë dhe ata të Shqipërisë, duke paguar gjoba të larta rrugëve të Maqedonisë, janë bërë “financier” më të rëndësishëm të projektit të Gruesvkit “Shkupi 2014”, pushtetarët shqiptarë thonë se gjitha këto janë trille të gazetarëve që nuk dinë t’i lexojnë drejtë konceptet afatgjate të BDI-së, si dhe rezultatet që kjo parti i ka arritur duke u mbështetur mbi parimin: “Ecjen e karvanit nuk e përcakton lehja e qenve, por këmbora e devesë së parë!” Dhe duke dëgjuar BDI-ja vetëm këmborën e kreut të karvanit, është arritur një baraspeshë mes paaftësisë së kësaj partie që t’u kundërvihet projekteve destruktive të Gruevskit dhe pamundësisë së popullit të “çlirohet” nga përfaqësuesit e vet të paaftë në qeveri, e të cilët, siç duket, nga gazetat marrin vesh për propozimet e qeverisë ku ata bëjnë pjesë, siç ndodhi me propozimin qeveritarë për ndryshime kushtetuese në pjesën e gjyqësorit.
Kur jemi te gjobat, duhet pranuar se, sa u përket dënimeve, Gruevski jo vetëm që nuk bënë dallime ndëretnike, por shqiptarët i mbanë për gjobë-pagues të privilegjuar. Kështu që, vlerësuar sipas përqindjes së shqiptarëve nëpër burgje dhe të atyre që gjatë një dite paguajnë gjoba, ke përshtypjen se numri i banorëve shqiptarë në këtë shtet është i barabartë me atë të kinezëve që jetojnë në Pekin. Andaj, nuk do ishte keq sikur BDI-ja – të cilën Gruevski nuk e pyet thuajse për asgjë – t’ i shpërndante aktivistët e saj rrugëve të Maqedonisë, që ata të regjistronin vozitësit e gjobitur shqiptarë, përfshi këtu edhe ata nga Kosova e Shqipëria, e pastaj të kërkonte nga Gruevski që një pjesë të këtyre parave t’i investonte nëpër vendbanimet shqiptare.
Por, siç shkojnë punët, ndoshta nuk është larg të vërtetës konstatimi i një miku tim të dashur – me të cilin shpesh e pyesim veten se vallë ne nuk shohim, apo këta të BDI-së janë verbuar – i cili tha se Gruevski i ka realizuar thuajse të gjitha që donte me ne shqiptarët, e tani i ka mbetur vetëm që të na vë samarin. Ku ta dish, mbase ai samarin qëmoti na e ka vënë mbi shpinë, vetëm se ne nuk ia dalim ta hetojmë. E që do të thotë se jo vetëm politikanët tanë, por edhe shumica nga ne që publikisht i shpalosim qëndrimet tona, jemi të dehur nga politika. Kështu që, edhe ne kemi filluar të mos e themi atë që mendojmë, por atë që dikush donë ta dëgjojë. Andaj edhe nuk dihet se kush kënd e gënjen: politikanët popullin, apo ne “publicistët” i gënjejmë politikanët duke dashur t’i çojmë të shmangin rrugën e drejtë, e të nisen rrugës së gabuar. E kjo do të thotë se dikush është duke ecur si i dehur. Dhe të dehurit e tillë duhet kërkuar, o mes atyre që thonë se pas anëtarësimit të Maqedonisë në NATO dhe BE të gjithë do jemi më të relaksuar, o mes nesh që pohojmë se caqet e larta janë ndjellëse, por duhet të zgjedhës rrugën që të çon drejtë tyre dhe gjatë rrugëtimin duhet të kujdesesh që dikush mos të t’i vjedhë valixhet. E në ndërkohë, duhet pranuar se – nëse nuk kalbet gjatë udhëtimit deri në Bruksel – Maqedonia gjithsesi një ditë do bëhet anëtare e NATO -së dhe BE-së. Ajo që e dallon BDI-në nga ne që nuk dimë ta vlerësojmë strategjinë e saj afatgjate, ka të bëjë me të vërtetën se është e lodhshme dhe përbuzëse të udhëtosh drejtë të ardhmes me ndjenjën se bartë mbi shpinë samarin që ta ka vënë një politikan i kalibrit të Gruevski, edhe atë vetëm pse e kanë ndihmuar vasalët shqiptarë, duke ia mbajtur popullit të vet dizgjinët që ai të mos mund të lëviz.
(Gazeta Koha e Re)
